Liège – Cologne
130 kms en 8 jours

130 kms pour rejoindre Cologne, la plus latine des villes rhénanes.

Sainte Julienne y a fait un pèlerinage. Au Moyen-Âge, la ville de Cologne est la métropole ecclésiastique dont dépendait le diocèse de Liège. Avant que celui-ci n’existât, son territoire faisait partie du diocèse de Cologne. Dans cette ville, on vénérait de nombreuses reliques, en particulier les corps des rois mages, ceux de sainte Ursule et des vierges ses compagnes, une crosse de saint Pierre et les chaînes par lesquelles Hérode l’attacha.

http://board.cirkwi.com/circuits/mes_circuits/#cdf_id_circuit=53486

La randonnée Liège-Cologne de 130 prend 8 jours de randonnée.

Route Charlemagne

Charlemagne régnait il y a 1200 ans sur un empire qui s’étendait sur une majeure partie du continent européen. Il est né à Liège et Aix-la-Chapelle était un des centres de cet empire. C’est là qu’il édifia un centre religieux exceptionnel, c’est de là qu’il appela vers lui tous les savants d’Europe et c’est finalement là qu’il fut inhumé après sa mort. Aix-la-Chapelle devint alors un lieu de commémoration européen.

http://www.route-charlemagne.eu/Charlemagne/index.html
https://routecharlemagne.wordpress.com/

Après avoir longé la route Charlemagne, une halte dans la belle ville d’Eupen.

Hertogenwald

Ensuite, la traversée de la superbe région de l’Hertogenwald en direction de la frontière allemande. Le « Hertogenwald », autrement dit la « Forêt des Ducs » (de Limbourg), s’étend sur la partie nord-ouest du Haut Plateau. C’est le massif de forêt domaniale le plus vaste de la Belgique.

A l’époque romaine, cette portion septentrionale de l’immense « Arduinna Silva » (Forêt d’Ardenne) fit partie – comme le reste de la région fagnarde – du domaine public de l’empire. Sous les Mérovingiens, elle devint le patrimoine personnel du souverain, qui y exerçait principalement le droit de chasse. Plus tard, sous les Carolingiens, la forêt fut comprise dans l' »Oberwald » impérial qui, depuis Röetgen, remontait vers les Hautes Fagnes. Vers XIe siècle, elle intégra le nouveau comté puis duché de Limbourg. Dès lors, le Hertogenwald allait suivre le destin de ce duché. C’est ainsi qu’en 1288, il passa dans le patrimoine des ducs de Brabant, ceux-ci étant devenus les suzerains du duché de Limbourg. En 1340, il devint la propriété des ducs de Bourgogne et, en 1477, celle des dynastes habsbourgeois. Comme le reste du pays, il subit, du XVIe au XVIIIe siècle, les dominations espagnole et autrichienne.

Le parc de l’Eifel

Au cœur du parc national de l’Eifel, dans un paysage composé de forêts et d’eau, vous pourrez expérimenter une nature à l’état sauvage qui vous fascinera. Dans ce site protégé de 110 km² (15.000 terrains de football), situé à 65 km au sud-ouest de Cologne, la nature évolue de nouveau à son propre rythme, illustrant ainsi la devise des parcs nationaux du monde entier : « laisser faire la nature ».

http://www.nationalpark-eifel.de/go/eifel/francais.html

Cologne

Cologne (Köln en allemand, Kölle en kölsch) est une ville de l’ouest de l’Allemagne, en Rhénanie-du-Nord-Westphalie. Avec environ un million d’habitants début 2014, Cologne est la plus grande ville du Land, devant Düsseldorf et Dortmund, et la quatrième ville d’Allemagne par sa population, derrière Berlin, Hambourg et Munich. Traversée par le Rhin, son agglomération de plus de deux millions d’habitants constitue le sud de l’aire métropolitaine Rhin-Ruhr, au cœur de la mégalopole européenne. La ville est notamment célèbre pour sa cathédrale, classée au patrimoine mondial de l’Unesco, ainsi que pour l’eau de Cologne.

Fondée par les Romains, qui en firent la capitale de la province de Germanie inférieure, Cologne est la plus ancienne des grandes villes allemandes, ce dont témoigne un important patrimoine antique. Sa situation géographique favorable dans la vallée du Rhin en fait depuis le Moyen Âge un carrefour important en Europe. De tradition catholique, Cologne devient dès le XIVe siècle un important centre culturel grâce à son université – aujourd’hui parmi les plus anciennes au monde. Archevêché, membre de la Ligue hanséatique, elle acquiert le statut de Ville libre d’Empire en 1475. Annexée par la France de 1801 à 1815, puis sous domination prussienne, Cologne est occupée après la Première Guerre mondiale et est victime de 262 bombardements alliés entre 1940 et 1945. Après avoir perdu 95% de sa population, la ville est reconstruite et de nombreux bâtiments sont restaurés à l’identique.

La cathédrale de Cologne

(en allemand : Kölner Dom, de son nom plus officiel Hohe Domkirche St. Petrus, soit « Haute Église Cathédrale Saint-Pierre ») est une église catholique romaine de la ville de Cologne ainsi que la cathédrale de l’archevêché de Cologne. Avec ses 157 mètres de haut et ses 533 marches, elle est la deuxième plus haute église d’Allemagne et du monde pour ses tours, après la cathédrale d’Ulm.

Le 23 juillet 1164 à l’époque du Saint-Empire romain germanique, l’archevêque de Cologne Rainald von Dassel aurait selon la tradition ramené les ossements des trois rois mages comme butin de guerre à Cologne. La cathédrale est jugée trop petite pour accueillir les pèlerins venant voir la châsse des rois mages (reliquaire alors le plus célèbre de l’occident chrétien), aussi l’archevêque Engelbert II de Berg décide de construire un édifice entièrement nouveau, mais son meurtre en 1225 retarde le projet qui est repris en 1247.

Extrait de la Vita I, 11.

« Julienne partit à Cologne en pèlerinage vers les tombes des saints et des saintes pour l’affaire de la promotion de la nouvelle solennité. Le diable apparut visiblement au-dessus du char où elle était assise

La vierge du Christ vit donc que les faveurs humaines lui manquaient pour promouvoir cette solennité. Elle chercha alors à recourir, selon sa dévotion habituelle, aux faveurs divines et se proposa de visiter les sanctuaires des saints et des saintes qui reposent dans la cité de Cologne , principalement de saint Pierre, porteur des clés de la porte céleste, de saint André et des saints Apôtres, ainsi que de cette armée immaculée des onze mille vierges qui ne souillèrent pas leur vêtement mais demeurèrent vierges. Elle voulait répandre ses prières devant eux, pour que, ainsi réunis ensemble, ils obtiennent, par leur intercession auprès de la sainte Trinité, que celle-ci exalte la fête qu’elle voulait voir célébrer sur terre et dont elle lui avait imposé la promotion.

Elle partit donc en pèlerinage avec quelques sœurs de sa maison tout en cachant la cause de son pèlerinage. Mais sa seule intention était bien de demander les suffrages des saints et des saintes pour cette affaire. Or comme elle montait dans la voiture avec son groupe de sœurs (en effet, elle ne pouvait pas marcher à cause de sa trop grande faiblesse), l’esprit malin, comprenant avec sa subtilité naturelle que ce pèlerinage s’effectuait contre lui et les siens, apparut visiblement au-dessus de la voiture, essayant par toutes les forces de sa malignité de bloquer Julienne et ses compagnes.

Mais elle se protégeait avec le bouclier de ses prières et ainsi parvint à Cologne sans aucun ennui. Elle entra dans la ville, se fit d’abord introduire dans l’église Saint-Pierre et se prosterna en prière devant un des autels. Qui pourrait exprimer l’insistance de cette oraison, la dévotion de ces prières? Sans aucun doute, elle ouvrit le ciel par ses prières et son oraison parvint à l’écoute céleste: ce que la suite des événements prouva manifestement. Je vous adjure, filles de Jérusalem, par les chèvres et les faons des cerfs, vous, dis-je, qui êtes les compagnes du Christ: ne troublez pas et n’éveillez pas la bien-aimée, jusqu’à ce qu’elle-même le veuille . Mais, hélas, il en fut autrement. Au début de la soirée, ses compagnes arrivèrent et la firent lever du lieu de sa prière, de l’agrément de son riche pâturage. Mais elle resta muette et sembla totalement détachée des sens naturels.

Finalement, quand elle revint à elle dans les mains des sœurs, elle s’exclama d’une voix plaintive: «Hélas, pourquoi m’emportez-vous avant que les blés ne soient récoltés? ». Elle se défendait, je pense, parce qu’elle avait été éveillée plus vite qu’elle ne le voulait du ravissement de son sommeil et parce qu’elle était rappelée de sa moisson de fruits de dévotion et de prière dont l’abondance la délectait. Elle fit le tour de beaucoup d’églises de cette ville, demandant avec toute l’ardeur de sa dévotion les suffrages des saints et des saintes. »[:nl]

Luik – Keulen
130 km in 8 dagen

130 km om Keulen, de meest Latijnse van de Rijnlandse steden, te bereiken.

De heilige Juliana heeft er een bedevaart gemaakt. In de middeleeuwen is de stad Keulen de kerkelijke metropool waarvan het bisdom Luik afhankelijk was. Voordat deze bestond, maakte haar gebied deel uit van het bisdom van Keulen. In deze stad werden talrijke relikwieën vereerd, in het bijzonder de lichamen van de drie wijzen, deze van de heilige Ursula en maagden die haar vergezelden, een kruis van de heilige Petrus en de kettingen waaraan Herodus hem heeft vastgemaakt.

http://board.cirkwi.com/circuits/mes_circuits/#cdf_id_circuit=53486

De wandeltocht Luik – Keulen van 130 km kan in acht dagen gestapt worden.

De Karel de Grote route

Karel de Grote regeerde 1200 jaar geleden over een rijk dat zich over een groot deel van het Europese continent uitstrekte. Hij werd geboren in Luik en Aken was een van de belangrijkste steden van dit rijk. Het was daar dat hij een uitzonderlijk religieus centrum heeft opgezet, het is daar dat hij alle geleerden van Europa tot bij zich heeft geroepen en het is uiteindelijk ook daar dat hij na zijn dood begraven werd. Aken werd zo een plaats van Europese herdenking.

http://www.route-charlemagne.eu/Charlemagne/index.html
https://routecharlemagne.wordpress.com/

Na een wandeling langs de route van Karel de Grote, is het tijd voor een stop in de prachtige stad Eupen.

Hertogenwald

Vervolgens steekt u de prachtige regio van het Hertogenwald over naar de Duitse grens. Het ‘Hertogenwald’, of ‘woud van de hertogen’ (in Limburg), strekt zich uit over het noordwestelijke deel van het Hoogplateau. Het is het grootste nationale bosmassief van België.

In de Romeinse tijd maakte dit noordelijke deel van de immense ‘Arduinna Silva’ (Ardennen) – net als de rest van de wilde regio – deel uit van het publieke domein van het rijk. Onder de Merovingers werd het het persoonlijk patrimonium van de soeverein, die vooral het recht om te jagen uitoefende. Later, onder de Karolingers, werd het bos opgenomen in het keizerlijke ‘Oberwald’ dat, sinds Röetgen, tot de Hoge Venen terugliep. Rond de elfde eeuw vervoegde ze het nieuwe graafschap en vervolgens hertogdom Limburg. Vanaf dat moment zou het Hertogenwald de bestemming van dit hertogdom volgen. Zo ging het in 1288 over in de erfenis van de hertogen van Brabant, zij werden de opperheren van het hertogdom Limburg. In 1340 werd het eigendom van de hertogen van Bourgondië en, in 1477 van de Habsburgse dynastieën. Net als de rest van het land, onderging het, van de zestiende tot de achttiende eeuw, de Spaanse en Oostenrijkse overheersing.

Het Eifelpark

In het hart van het Nationaal Park van de Eifel, in een landschap van bossen en water, zal je een wilde natuur ervaren die je zal fascineren. In deze beschermde site van 110 km² (15.000 voetbalvelden), gelegen op 65 km ten zuidwesten van Keulen, valt de natuur weer in haar eigen ritme en illustreert het motto van nationale parken over de hele wereld: ‘laat de natuur haar ding doen’.

http://www.nationalpark-eifel.de/go/eifel/francais.html

Keulen

Keulen (Köln in het Duits, Kölle in het Kölsch) is een stad in het westen van Duitsland, in Noord-Rijnland-Westfalen. Met ongeveer een miljoen inwoners aan het begin van 2014, is Keulen de grootste stad in de deelstaat, vóór Düsseldorf en Dortmund, en de vierde grootste stad van Duitsland, na Berlijn, Hamburg en München. Kruisend met de Rijn, bestaat haar agglomeratie van meer dan twee miljoen inwoners uit het zuidelijke grootstedelijke gebied Rijn-Ruhr, in het hart van de Europese megalopolis. De stad is onder andere beroemd om haar kathedraal, die op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat, evenals voor de ‘eau de Cologne’.

Keulen, gesticht door de Romeinen en door hen tot hoofdstad van de provincie Neder-Duitsland gemaakt, is de oudste van de grote Duitse steden, zoals blijkt uit een belangrijk oud erfgoed. De gunstige geografische ligging in het Rijndal heeft het sinds de middeleeuwen tot een belangrijk kruispunt in Europa gemaakt. Als traditioneel katholieke stad werd Keulen in de veertiende eeuw een belangrijk cultureel centrum dankzij haar universiteit – tegenwoordig een van de oudste ter wereld. Als aartsbisdom en lid van de Hanze verwierf ze in 1475 de status van vrije stad van het rijk. Geannexeerd door Frankrijk tussen 1801 en 1815 en vervolgens onder Pruisisch bestuur, is Keulen na de Eerste Wereldoorlog bezet en tussen 1940 en 1945 het slachtoffer van 262 geallieerde bombardementen. Nadat het 95% van de bevolking was verloren, werd de stad herbouwd en zijn veel gebouwen hersteld tot de oorspronkelijke staat.

De kathedraal van Keulen

(in het Duits: Kölner Dom, afgeleid van haar officiëlere naam Hohe Domkirche St. Petrus, of ‘Hoge kathedraal kerk St. Petrus’) is een rooms-katholieke kerk van de stad Keulen, evenals de kathedraal van het aartsbisdom Keulen. Met haar 157 meter en 533 treden is het de tweede hoogste kerk in Duitsland en in de wereld door haar torens, na de kathedraal van Ulm.
Op 23 juli 1164 ten tijde van het Heilige Roomse Rijk, zou de aartsbisschop van Keulen, Rainald von Dassel, volgens de overlevering de beenderen van de drie wijze mannen als oorlogsbuit in Keulen hebben gebracht. De kathedraal wordt als te klein beschouwd om pelgrims te ontvangen die het schrijn van de wijzen bezoeken (het beroemdste reliekschrijn van het christelijke westen), dus besluit aartsbisschop Engelbert II van Berg om een volledig nieuw gebouw te bouwen, maar zijn moord in 1225 vertraagt het project dat wordt hervat in 1247.

Fragment uit la Vita I, 11

« Juliana vertrok op bedevaart naar Keulen naar de graven van de heiligen om de nieuwe plechtigheid te promoten. De duivel verscheen zichtbaar boven de wagen waarin zij zat

De maagd van Christus zag in dat menselijke gunsten ontbraken om deze plechtigheid te bevorderen. Daarom zocht ze met haar gebruikelijke toewijding toevlucht tot goddelijke gunsten en nam zich voor de heiligdommen te bezoeken van de heiligen die begraven liggen in de stad Keulen, voornamelijk dat van Sint Petrus, met de sleutels van de hemeldeur, van Sint Andreas en van de heilige apostelen, evenals van dat onberispelijke leger van de elfduizend maagden die hun kledingstuk niet verontreinigden maar maagden bleven. Ze wilde haar gebeden bij hen uitstorten, zodat ze, op die manier verenigd, door hun voorspraak bij de Heilige Drie-eenheid, zou verkrijgen dat Hij het feest zou verheffen dat ze op aarde gevierd wilde zien en waarvoor ze bij Hem had aangedrongen voor de bevordering.

Ze vertrok dus op bedevaart met een paar zusters van haar huis terwijl ze de reden van haar bedevaart verzweeg. Maar haar enige doel was het vragen van de stemmen van de heiligen in deze kwestie. Maar toen ze met haar groep zusters in de auto stapte (ze kon niet lopen vanwege haar te grote zwakheid), verscheen de boze geest, die met zijn scherpzinnige aard begreep dat deze pelgrimstocht tegen hem en de zijnen in ging, zichtbaar boven de wagen en probeerde met al zijn kwaadaardige krachten Juliana en haar gezellinnen tegen te houden.

Maar ze beschermde zichzelf met het schild van haar gebed en bereikte zo zonder moeite Keulen. Ze ging de stad binnen, liet zich eerst naar de kerk van Sint Petrus brengen en knielde voor een van de altaren in gebed. Wie kan de aandrang van dit gebed uitdrukken, de toewijding van haar gebeden? Zonder enige twijfel opende ze de hemel met haar gebeden en bereikte haar gebed de hemelse oren: wat het vervolg van de gebeurtenissen duidelijk bewees. Ik bezweer u, dochters van Jeruzalem, bij de bokken en de jongen van het hert, u, zeg ik, die de metgezellen van Christus zijn: stoor of wek de geliefde niet, totdat zij het zelf wil. Maar, helaas, het is anders gelopen. Aan het begin van de avond kwamen haar gezellinnen aan en deden haar opstaan van de plaats van haar gebed, uit de behaaglijkheid van het weiland dat haar rijkelijk verzadigde. Maar ze bleef stil en leek totaal losgekoppeld van de natuurlijke zintuigen.

Uiteindelijk, toen ze weer tot zichzelf kwam in de handen van de zusters, riep ze met een klagende stem: ‘Ach, waarom brengen jullie me weg voordat de tarwe geoogst is?’. Ze verdedigde zichzelf, denk ik, omdat ze sneller wakker gemaakt was dan ze wilde uit de vervoering van haar slaap en omdat ze herinnerd werd aan haar fruitoogst van toewijding en gebed, waarvan de overvloed haar verrukte. Ze ging rond in vele kerken in deze stad en vroeg met al de vurigheid van haar toewijding de toelating van de heiligen. »