En quelques années, Michel Julin (Liers, Belgique) a parcouru le GR5 entre Visé et Nice sur 1700 km. Jolie transition pour cet ancien directeur général d’entreprise. « Cette expérience est unique et inoubliable. C’est une de mes plus belles expériences de vie. Se retrouver seul avec soi-même, apprendre à regarder la nature dans toute sa splendeur, savoir se dépasser. »

Il a témoigné de son périple dans le magazine 195 des sentiers de grande randonnée en Belgique, dont voici le lien: http://www.grsentiers.org/img/cms/GR_SENTIERS_195.pdf

Genèse d’un « projet un peu fou »

Début 2005. Six ans déjà ! J’étais dans ma soixantième année. Un âge où la carrière professionnelle touche à sa fin et qui incite à la réflexion et à l’évaluation. Depuis mon accès au monde du travail, j’exerçais un métier passionnant. En tant que directeur général, j’avais contribué largement au développement de l’entreprise qui m’occupait (…) Cent soixante personnes à faire vivre, ce n’est pas rien. Cela me procurait une grande fierté, mais aussi un volume important de responsabilités.
À travers mes nombreux questionnements, je mesurais avec de plus en plus d’acuité la somme des contraintes journalières que j’étais amené à subir. Une telle constatation me bousculait : que pourrais-je faire pour échapper, au moins temporairement, à ces contraintes qui minaient ma liberté ?

L’idée me vint presque par surprise : entreprendre une grande randonnée en solitaire pour me retrouver seul avec moi-même, loin des obligations quotidiennes ! J’ai toujours été bon marcheur, mais de là à me lancer dans un raid de longue haleine, il y avait beaucoup de pas à franchir, c’est le cas de le dire ! Et c’est le GR 5 qui m’est venu directement à l’esprit, ce GR que j’ai toujours considéré comme un peu mythique et qui me conduirait vers le Sud et la Méditerranée.

Il ne me restait plus qu’à convaincre mon épouse, qui comprit que ce projet devenait à mes yeux un objectif extraordinaire, une quasi-obsession à vivre une expérience hors du commun.

En route…

En juin 2005 donc, je démarrais de Visé, sac au dos, avec Nice comme objectif. Je parcourrais des tronçons d’une semaine, à raison de deux ou trois par an, en repartant chaque fois de
l’endroit où je m’arrêterais auparavant. Je vivais des sentiments contrastés : la joie d’entreprendre ce
projet un peu fou, mais aussi la crainte de ne pas y arriver et la peur de l’échec. Je m’étais équipé de la tête aux pieds, à l’exception des chaussures que je possédais déjà, achetées aux États-Unis quelques années plus tôt. Je ne savais pas trop bien quoi emporter ; je partais dans l’inconnu. Dans ce
domaine, mes tâtonnements du début m’ont conduit à affiner progressivement la liste de ce qui est strictement nécessaire à la randonnée et à supprimer impitoyablement tout ce qui est inutile ou superflu.

Au fil des jours, je découvrais cet incroyable sentiment de liberté qui anime le randonneur. Comme j’aime la prévoyance, je réservais mes logements et, de ce fait, ma seule et unique contrainte de la journée était d’arriver à l’étape du soir. Une seule contrainte par jour représentait déjà pour moi un luxe inouï.

Le martyre des cloques !

Mais tout n’était pas aussi parfait. J’étais très mal chaussé et je l’ignorais. Par ce fait, je souffrais des pieds et j’imaginais que c’était normal et dû au manque de pratique. Plusieurs fois, j’ai dû interrompre mon parcours ; j’avais les pieds trop blessés. En 2005, je n’ai marché que cinq jours. Et neuf jours
en 2006, puis quinze jours en 2007. À chaque arrêt, la cause était la même : des pieds meurtris. Chaque soir, je consacrais une demi-heure à percer des cloques, à me soigner, à appliquer
des pansements. Et chaque matin, au départ, c’étaient des coups de couteaux dans les plaies jusqu’à ce que la douleur s’estompe… sans jamais disparaître totalement. J’étais démoralisé, je pensais ne jamais pouvoir concrétiser mon rêve. La fatigue, on s’y habitue, mais pas la douleur. Les paysages qui s’offraient à moi perdaient de leur attrait lorsque la souffrance était trop forte, mais je continuais à avancer, comme par instinct.

En octobre 2007, mon épouse est venue me rechercher en Alsace, à Ribeauvillé. En écoutant le
récit de mes souffrances, elle n’hésita pas un instant et jeta mes souliers dans une poubelle publique. Sans le savoir, elle venait de me délivrer. Par son attitude courageuse, je serais obligé d’aller m’acheter de nouvelles chaussures.

Le bonheur par les bottines

J’ai pris le temps de comparer et de choisir… et et je suis reparti courageusement.
Finies les cloques, finis les Compeed ! J’étais surpris du confort que je découvrais pas après pas. La randonnée n’avait plus rien d’un calvaire, je goûtais au plaisir de marcher sans avoir mal.
À partir de là, je partais des semaines complètes et je découvrais le vrai bonheur de la marche. Je collectionnais les anecdotes, les imprévus, les découvertes, les rencontres, consacrant chaque jour quelques minutes à rédiger mes mémoires.

Une énorme surprise m’attendait en 2008 : mon fils aîné, intrigué par mes récits, me manifesta son intérêt à m’accompagner pour une semaine. Je recevais un véritable cadeau et déjà je me réjouissais de la complicité qui allait nous unir sur les sentiers. Il a directement pris goût à la randonnée. Nous vivions des moments de grande proximité et je me sentais heureux et fier de pouvoir partager cette  expérience avec lui. Puis c’est mon second fils qui est venu, lui aussi, randonner trois jours avec son frère et moi.

Quelle joie d’être ensemble !

J’ai traversé le grand-duché de Luxembourg, la Lorraine, l’Alsace et les Vosges, le Jura, puis les Alpes. Je m’enivrais de cette sérénité qui m’habitait, qui me faisait avancer toujours et toujours. À chaque fois, de nouveaux paysages, des sites grandioses, des vues imprenables et le soleil qui m’a escorté sur la plus grande partie du parcours. J’ai marché septante et un jours pour rejoindre Nice au départ de Visé. J’ai parcouru 1 700 kilomètres en quatre cent nonante heures ; et mon fils aîné m’a accompagné pendant trois semaines. Cette expérience est unique et inoubliable. Il ne se passe pas un jour sans que je ne pense à tel ou tel évènement vécu. Je reste imprégné de tout ce qui m’a été donné de découvrir et de voir. À titre strictement personnel, c’est une de mes plus belles expériences de vie.
Se retrouver seul avec soi-même, apprendre à regarder la nature dans toute sa splendeur, savoir se dépasser.

Michel Julin
Tél. 0475 70 63 59
micjulin@voo.be
4042 Liers – Belgique

De GR5 van Michel Julin

Verspreid over enkele jaren heeft Michel Julin (Lier, België) de GR5 afgelegd tussen Visé en Nice, 1.700 km ver. Een mooie overgang voor deze oude directeur-generaal van een bedrijf. « Deze ervaring is uniek en onvergetelijk. Het is een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Je op jezelf aangewezen vinden, alleen, aanleren om te kijken naar de natuur in al haar pracht, in staat zijn jezelf te overtreffen. »

Hij heeft getuigd over zijn rondreis in het tijdschrift 195 van grote wandeltochten in België, waarvan je de link hier kan volgen : http://www.grsentiers.org/img/cms/GR_SENTIERS_195.pdf

Ontstaan van een « redelijk gek project »

Begin 2005. Zes jaar geleden al! Ik zat al aan tram zes. Een leeftijd waar de professionele loopbaan ten einde komt en je wordt aangezet tot reflectie en evaluatie. Vanaf mijn entree in de professionele wereld, had ik een opwindende baan. Als algemeen manager heb ik veel bijgedragen aan de ontwikkeling van het bedrijf dat me bezighield (…) Voorzien in het levensonderhoud van honderdzestig mensen, dat is niet niets. Het gaf me grote trots, maar ook een grote verantwoordelijkheid.
Door mijn vele vragen, werd me het feit steeds pijnlijk duidelijker dat ik elke dag zeer beperkt was in mijn mogelijkheden. Dat besef verstoorde me: wat kon ik doen om te ontsnappen, althans tijdelijk, aan de beperkingen die mijn vrijheid ondermijnden?

Het idee kwam bijna geheel onverwachts: een geweldige wandeling ondernemen, in mijn eentje, om me alleen terug te vinden, ver van de dagelijkse verplichtingen! Ik ben altijd een goed wandelaar geweest, maar om me van daar in een opwelling in iets van lange adem te smijten, waren er veel stappen te nemen, dat mag ik u wel zeggen! En het is de GR5 die direct in me opkwam, deze route die ik altijd legendarisch had gevonden en die me naar het zuiden en de Middellandse Zee zou leiden.

Het enige dat me dan nog restte, was het overtuigen van mijn vrouw, die begreep dat dit project voor mij een buitengewoon doel werd voor mij, bijna een obsessie, om een unieke ervaring op te doen.

Op weg…

In juni 2005 begon ik dus vanuit Visé, goed voorzien met een rugzak, met Nice als doel. Ik zou schijven van één week doorlopen, twee of drie per jaar, telkens beginnend vanaf
de plaats waar ik de vorige keer gestopt zou zijn. Ik ervoer tegenstrijdige gevoelens: de vreugde om dit nogal gekke project te doen, maar ook de angst om er niet te geraken en faalangst. Ik had alles van top tot teen, behalve de schoenen die ik al bezat, een paar jaar geleden in de Verenigde Staten gekocht. Ik wist niet goed wat ik moest meenemen; Ik ging het onbekende in.
Op dat gebied hebben mijn eerste pogingen mij geholpen om de lijst te verfijnen tot wat strikt noodzakelijk was om te wandelen en om genadeloos alles te verwijderen wat nutteloos of overbodig is.

In de loop van de dagen ontdekte ik dit ongelooflijk gevoel van vrijheid dat de wandelaar bezielt. Aangezien ik ervan hield in alles voorzien te zijn, reserveerde ik mijn onderdak, en als resultaat was mijn enige beperking van de dag het aankomen ‘s avonds. Slechts één beperking per dag was al een ongelooflijke luxe voor mij.

Het martelaarschap van de blaren!

Maar het was niet allemaal even perfect. Ik had zeer slechte schoenen, en ik had het niet door. Daardoor leed ik veel aan mijn voeten en ik dacht dat dat normaal was en te wijten aan gebrek aan training. Meerdere keren heb ik mijn parcours moeten onderbreken; mijn voeten waren te zwaar gekwetst. In 2005 heb ik maar vijf dagen gewandeld. In 2006 negen dagen, en dan vijftien in 2007. Telkens wanneer ik stopte, was het om dezelfde reden: gekwetste voeten. Elke avond wijdde ik een halfuur aan het doorprikken van blaren, het zorgen voor mezelf, verbanden aanbrengen. En elke ochtend, bij het vertrek, waren het als messteken in de wonden tot de pijn vervaagde… zonder ooit helemaal te verdwijnen. Ik wou de moed opgeven, ik dacht dat ik mijn droom nooit zou kunnen waarmaken. Aan de vermoeidheid wen je, maar niet aan de pijn. De landschappen die zich voor me ontvouwden, verloren hun aantrekkingskracht wanneer de pijn te sterk was, maar ik bleef verdergaan, als gedreven door een instinct.

In oktober 2007 is mijn vrouw me komen ophalen in Alsace, in Ribeauvillé. Nadat ze naar het geraas van mijn lijden had geluisterd, aarzelde ze geen moment en gooide mijn schoenen in een openbare vuilbak. Zonder het te weten, had ze me net bevrijd. Door haar moedige gedrag zou ik nieuwe schoenen moeten kopen.

Het geluk door de bottines

Ik heb mijn tijd genomen om te vergelijken en te kiezen… En ik ben dapper opnieuw vertrokken. Gedaan met blaren, gedaan met Compeed! Ik was verrast door het comfort dat ik stap na stap ontdekte. De wandeling had niets meer weg van een nachtmerrie, ik proefde het plezier van het wandelen zonder pijn te hebben.
Vanaf dan was ik weg voor weken aan een stuk en ontdekte ik het ware geluk van het wandelen. Ik verzamelde de anekdotes, de onverwachte zaken, de ontdekkingen, de ontmoetingen, door elke dag enkele minuten te nemen om mijn ervaringen neer te schrijven.

Een grote verrassing wachtte me op in 2008: mijn oudste zoon, die geïntrigeerd was door mijn verhalen, toonde mij zijn interesse om me voor een week te vergezellen. Ik ontving een echt geschenk en ik verheugde me al over de verstandhouding die ons op de wandelpaden zou verenigen. Hij had meteen de smaak van het wandelen te pakken. We hebben momenten van grote nabijheid beleefd en ik voelde me gelukkig en trots om deze ervaring met hem te kunnen delen. Daarna heeft ook mijn tweede zoon drie dagen met zijn broer en mij meegewandeld.

Wat een vreugde om samen te zijn!

Ik heb het Groothertogdom Luxemburg doorkruist, Lotharingen, de Elzas en de Vogezen, de Jura en daarna de Alpen. Ik was in een roes door deze sereniteit die me bewoonde, die me altijd verder deed vooruitgaan. Telkens weer nieuwe landschappen, grandioze locaties, adembenemende uitzichten en de zon die me het grootste deel van de tocht begeleid heeft. Ik heb 71 dagen gewandeld om van Visé naar Nice te gaan. Ik heb 1.700 kilometer afgelegd in 490 uur; en mijn oudste zoon heeft me drie weken lang vergezeld. Deze ervaring is uniek en onvergetelijk. Er is geen dag die voorbijgaat zonder dat ik aan deze of gene beleefde gebeurtenis terugdenk. Ik blijf doordrongen van alles dat me gegeven werd om te ontdekken en te zien. Strikt persoonlijk is het een van de mooiste ervaringen van mijn leven.
Jezelf alleen terugvinden, op jezelf aangewezen zijn, de natuur met al haar pracht leren zien, jezelf overtreffen.

Michel Julin
Tél. 0475 70 63 59
micjulin@voo.be
4042 Liers – Belgique